Waste Land

'10 yapımı Lucy Walker yönetmenliğinde hayata geçen Waste Land, Rio de Janerio'daki dünyanın en büyük çöplüğünde (geri-dönüşüm merkezi..) gerçekleştirilen projeyle alakalı, seyri hüzünlü bir belgesel..

Vik Muniz'in çöplükte çalışan ve günde ortalama 20-25 dolar kazanan çöpçülerin portrelerinden oluşturduğu sergisi, Pictures Of Junk'ın ortaya çıkış, gelişim ve sonuç bölümlerini anlatan belgeseli izlerken, içinizde orta-üst sınıf ahlakçılığını bulmanız mümkün: "Ay yazık, ama bak ne güzel şeyler yapıyorlar: Bundan sonra ben de daha az çöp üreteceğim.." Tabii, bu etki, film bittikten sonra yok oluyor.. İçini açar-gibi yapan Vik'in söyledikleri gibi -tıpkı: Çünkü bu insanlarla yüzleşebilmek, onların gözlerinin içine bakabilmemiz için, o çöpleri üreten insanlardan bir farkımız olduğunu bir kılıf gibi vicdanımızın üzerine geçirmemiz gerekiyor, ki suçluluk hissinden bir nebze kurtulalım.. Coca-Cola'nın Tião Santos'u reklam kampanyası için seçmesi gibi, örneğin.. Brezilya'daki fakirlik, toplumsal yapıdır filan yeniden gireceğim konu/lar değil ancak, filmin vicdani mastürbasyon ayağından -başta kendim olmak üzere, rahatsız olduğumu belirtmek istiyorum..

Filmin ortalarında bir yerde, yaratıcı ekiptekilerin yaptıkları tartışma ("bu insanlar sonrasında ne yapacaklar??") da anahtar görevi görüyor, çünkü projede yer alan insanlar evet, belki Jardim Gramacho'ya dönmüyorlar, ancak "sorun"un kendisi çözülmemiş bir şekilde ortada duruyor.. Tıpkı, her yerde Waste Land'le birlikte anılan Slumdog Millionaire gibi bireysel çözümle mutlu oluyoruz.. Belgesel ekibinden meselenin sosyo-ekonomik panoramasını çıkarmasını beklemiyorum elbette, ancak röportaj yaptırılan kişilere "evet, bir fakiriz ve çöpçü olmaktan gurur duyuyoruz.." dedirtmekle maalesef ortaya gerçekçi bir resim çıkmıyor.. Belgesel de bunun farkında olduğu için, yarısından sonra Jardim Gramacho'yu boşverip, seçtiği kişilere odaklanıyor ve projeyle toplanan paralarla yaptıklarını yine o üstten bakan tevazu kibriyle anlatıyor.. Projede yer alanların evet, hayatları belki belli bir seviyeye geldi, peki ya geride kalanlar?? Estetik kaygılar sebebiyle portreleri projeye dahil edilmeyenler?? Cevap yok..

Peki..