'11 yapımı Jeff Nichols filmi Take Shelter'ı izlemeyi bitirdiğimde cidden içimde hiçbir duygu uyanmadı.. Film boyunca da aynı hissizlikle boğuşup durdum: Öncelikle film, gerçekten çok uzun.. "Deliliğin" adım adım geliş ayrıntıları dahi maalesef filmin süresinin uzunluğunu açıklamaya yetmiyor..
Michael Shannon'un canlandırdığı Curtis, bir aile babası: Annesi şizofren olduğu için onları bir gün terk etmiş.. Curtis, deliliğinin "başladığını" hissedince geçmişindeki "bu" travma yüzünden paranoyasını en üst düzeyde yaşıyor.. Bu açıdan filmin kurduğu yaklaşan fırtına/delilik, sığınak yerleştirmesi son derece başarılı bir şekilde işliyor..
Filmin daha alt katmanlarındaysa, '08 ekonomik krizinin etkileri var.. Aslında film, süresini daha verimli kullanabilseydi (ki gerçekten bunun için fazlasıyla vakti var), şu ekonomi konusunda çok daha etkili laflar edebilirdi.. Onun yerine orta sınıf Amerikalı anlayışı gelip filmin üzerine çörekleniyor: Birkaç sahnedeki "ekonomimiz çok kötü" lafı yeterli olmuyor maalesef..
Fırtına sahneleri hakikaten çok etkileyici, film boyu kocasına inanmayan kadının (da) aynı sulara çekildiği final de çok "şık" bir twist sahiden, ancak Michael Shannon'un her filmde aynı rolü oynadığını -bir kez daha, görmenin filme herhangi bir katkı yaptığını söylemek zor..
Kayıtlar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder