Mari Iyagi

[Yine bir ayrılık filmi..]

'02 yapımı Seong-kang Lee filmi Mari Iyagi, fazlasıyla duygusal bir yapım ve bu zaman zaman handikaba dönüşebiliyor..

Olağanüstü bir açılış jeneriğiyle başlayan filmin konusuysa şöyle: Nam-woo, küçük bir çocuk.. Annesi, dedesi ve büyükannesiyle yaşıyor: Babası yok.. En yakın arkadaşıysa Jun-ho: İkisinin birlikte yapmaktan en çok keyif aldıkları şeyse, denizdeki batan bir teknede kaptancılık oynamak-

film, bir balıkçı köyünde geçiyor..

Jun-ho'nun Seul'e gidecek olması, annesinin yeni bir flört dönemine girmesi, büyükannesinin yaşlılık problemleri, deniz fenerinin restorasyonu derken kendini zor bir dönemin içinde buluyor.. Ve bununla baş edebilmek için de hayal dünyası, daha doğrusu bilinçaltı (Mari..) devreye giriyor..

Bir kabullenme ve olgunlaşma hikayesi olan film, Semih Kaplanoğlu'nun Süt'ünü akla getiriyor zaman zaman.. Başrolüne büyük bir sevgiyle yaklaşan film, zaman zaman bunu mizansenleri, müzikleriyle fazlaca abartabiliyor ve bu da filmin aleyhine işliyor: Bunun dışında (yarın da göreceğimiz gibi..) Miyazaki imgeleri olarak hafızalarımıza kazınan imgelere benzer imgeler karşımıza çıktığında filmden uzaklaşmak da mümkün.. Aslında bunda "suç.." Seong-kang Lee'nin değil, beslendikleri ortak kültür, ancak yine de rahatsız edici olabiliyor..

Filmin, terk depresyonunu işlemesiyse oldukça güzel: Nam-woo'nun hayal dünyasına girişleri, adeta psikotik ataklar şeklinde gelişiyor: Suyun içinde/altında olma, havada uçma gibi daha çok egosal sorunlarına (baskı, özgürlük hissi vs..) işaret eden yerlerde bulunması meselenin bir ayağıyken, diğer ayağını da şizotipal görüngüler (misket, Mari gibi inanışlar..) oluşturuyor.. Fazla patolojik sosa bulamış görünüyor olabilirim, ancak Nam-woo'nun, bu terk depresyonuna karşı inkar gibi savunmalar geliştirmediğini düşünürken, finaldeki twist devreye girince durumun patolojik olduğunu anlıyoruz..

Genel olarak iyi bir iş ama, Mari Iyagi.. Açılış jeneriği için bile izlenmeyi hak ediyor..