Trois Couleurs: Bleu

Krzysztof Kieslowski'nin vefatından önceki son çalışması olan Trois Couleurs üçlemesi, Fransa bayrağındaki renkleri ve onun sembolize ettiği özgürlük, eşitlik ve kardeşlik temalarında dolaşıyor; ve fakat "tam olarak.." onları anlatmıyor, hatta zaman zaman ters-yüz ediyor..

Üçlemenin ilk filmi Bleu, çok ünlü bir besteciyle evli olan ve bu evliliğin "meyvesi.." kızıyla tatil için yola çıkan Julie'nin bi kazayla tüm hayatının alt-üst olmasını anlatıyor: Bu travmayı atlatmakta güçlük çeken Julie, tüm mal varlığını satışa çıkarıyor, eşinin Avrupa Birliği'ndeki tüm ülkelerin senfoni orkestralarının aynı anda çalacağı konçertosunu çöpe atıyor, kimseyle konuşmuyor ve başka bi eve taşınmaya karar veriyor.. Ancak, geçmişiyle tüm bağlarını koparıp yeni evine taşındığında, üzerinden atmaya çalıştığı "yük.."ten kurtulamıyor..

Taşındığı apartmanda çocuk istememesine rağmen, karşısına bi fare-anne ve fare-bebekler çıkıyor.. Arkadaş istemezken apartmanda hayatını show-girllük ve fahişelik yaparak kazanan (aslında yalnız uyumaktan delicesine korkan..) bi kızla arkadaş oluyor.. Eşinin konçertolarını kendisi bestelemesine ve bi daha müzik yapmak istemese, notaları duymamak için kafasını havuza (katran kazanı??) gömse de, melodiler duyuyor.. Onunla "asla.." birlikte olmayacağı mesajını vermek için bi kez yatmasına rağmen Olivier peşini bırakmıyor..

Tüm bunlardan kaçmak, onlarla yüzleşmemek içinse tercih ettiği şey yüzmek oluyor Julie'nin.. Ancak, bi noktadan sonra kaçamadığını fark ediyor: Bunu fark edişi eşiyle ilgili bi program oluyor: Olivier, yarım kalan konçertoyu tamamlamak istediğini söylüyor ve eşinin başka bi sevgilisi olduğunu öğreniyor Julie.. İkisiyle de görüşüyor: Eşinin sevgilisine (ve çocuuna..) evi verirken, Olivier'e konçertoda yardım ediyor-

aslında Olivier'in amacı da Julie'yi harekete geçirmek: Ve fakat, ben Julie'nin bunu bi "saldırı.." olarak yorumladığına inanıyorum: Kendi konçertosunu başka biri, birisinin tamamlayacağı düşüncesi Julie'ye motivasyon sağlıyor bence..

Ancak, Julie, konçertoyu tamamladığında başka bi duvara çarpıyor: Ya tüm dünya eşinin bestelerini kendisinin yaptığını öğrenecek ya da Olivier'in belki daha kötü olan konçertosuna razı olacak: Julie, ikincisini kabulleniyor (yenilgi??)-

ayrıca, yine başka bi enstantane de, sokakta flüt çalan kişiyle alakalı: Julie, bi gün kafede Olivier'le otururken, kendi konçertosundaki melodiyi o adamdan duyunca, ona "müziği nerden duydunuz??" diye soruyor, adamın siklemez cevabı karşısında Julie bişii demeden gidiyor..

Film, konçertonun tamamlanmış haliyle bitiyor..

Film, Julie'nin travmasını atlatmasını konçerto üzerinden anlatıyor: Parçalanmış hayatını daha da parçalayıp, kendisini "hiçbişii ama hiçbişii.." yapmama konusunda ikna eden, hatta ilk şokla intiharı deneyen ama başaramayan, sonrasında da ruhani acısını fiziksele çevirmek için elini yumruk yapıp duvara süren Julie'nin, ikiye bölünmüş benliğinin bi yanı ölmeyi delice isterken, diğer yanı hayatta kalmak istiyor.. Bu hayatta kalmak isteyen bölümünü bastırdıkça, karşısına (filmin sembolizmiyle birlikte..) her defasında daha büyük bi "gerçek.."le yüzleşiyor.. Eet, Julie kaçmayı başarabiliyor ve fakat travmasını/acısını dibine kadar yaşayan Julie, ayaklarıyla zemini itebiliyor (hayatta kalma güdüsünün galip gelmesi de diyebiliriz..)

Filmin, özgürlük temasıyla diil de, kendini tutsak etmeyle bağı var, eet: Nihilistik bi deneyime dönüşebilecek algı kapısını, Julie, aslında eski evinden getirdiği lamba süsüyle daha baştan (belki farkında olmadan, belki bilerek..) kapıyor.. Ve film de, hayatta kalmanın hikayesine dönüşüyor: Ancak, Julie, bu -yeni, durumu da kabullenmekte zorlanıyor bence.. Biraz daha banalite sınırına uzanırsam, Araf'ta kalmış/kalmak zorunda olan ruhların acısıyla tanışıyor ve biliyor ki, bundan kaçışı yok: Sadece "gülümsemek için kendini zorlaması gerektiğini.." öğreniyor, diyebiliriz..

Filmin görsel yapısı öylesine kusursuz ki, alıp götürüyor.. Müzikleri de olağanüstü..

*: Bu yazıyı Bitter Sweet eşliğinde yazdım..