The Fountain

Aronofsky'nin üçüncü uzun metraj filmi The Fountain müthiş bi stile sahip olsa da, öylesine berbat bi film.. Bu berbatlığın sebebine gelmeden önce filmin çokça sorunlu geçen yapım süreci -ve tabii ki sonrasından, bahsetmek lazım..

Requiem For A Dream'den sonraki projesini "hayatının filmi.." olarak tanımlayan Aronofsky, projede Cate Blanchett ve Brad Pitt'e rol vermeyi istemesine, hatta Brad Pitt'in rolü kabul etmesine, 70 milyonluk bütçeyle yola çıkılmasına ve film için setlerin hazırlanmasına rağmen, Brad'in projeden çekilmesinin ardından, hazırlanan setler de çöpü boylamış haliyle.. Sonrasındaysa Russell Crowe düşünülmüş Brad yerine ve fakat, kendisi başka bi filmle meşgul olduğu için teklifi kabul edemeyince, Aronofsky projeyi ertelemeye karar veriyor: Ve fakat kafasında sürekli bu proje olan, hatta Batman serisinin yönetmenlik teklifini dahi geri çeviren abimiz, bütçesiz bi şekilde işe yeniden koyuluyor.. Warner Kardeşler projeye bu defa 35 milyonluk bütçe ayırmayı kabul edince Hugh Jackman'la anlaşılıyor ve fakat film de blue-box önünde çekilmeye başlanıyor.. Beklentiler en üst seviyeye çıkmışken (dile kolay 6 yıllık bi süreçten bahsediyoruz..), sadece Amerika'da 1472 salonda gösterime çıkan film tam anlamıyla "batıyor.."

Venedik'teki ilk gösteriminde yuhalandığı sır diil filmin: Hemen ardından "A Space Odyssey.." paralelliği kurulmasına rağmen ("eö, o da en başta anlaşılamamıştı ve fakat sonradan iade-i itibar edildi.."), film bütçesinin yarısını bile gişeden kaldıramayınca Aronofsky de sessizliğe bürünüyor haliyle-

bu bakımdan -şimdilik, son filmi oldukça manidar..

Filminse temel sorunu, konusu: Hepsi aynı kapıya çıkan tek bi söylemini, öylesine sakız gibi uzatıyor, leitmotiflerle seyircinin gözüne sokuyor, aynı şeyi farklı mizansenlerle onlarca defa ortaya koyuyor ki, tüm bu sıkıcı (ve fecii grotesk..) hali, bi noktadan sonra gülünç olmaya başlıyor.. Hikayeyi lineer olarak özetlersek mevzu şu:

Bi adam var, doktor.. Karısıysa beyninde tümör olan ve "The Fountain.." adlı kitabını bitirmeye kasan bi ablamız.. Ne var ki, eşinin durumu giderek kötüleşiyor ve tam da çözümü bulmuşken eşini kaybeden abimiz ne yapacağını bilemiyor.. Ana hikaye bu olmasına rağmen, iki yan hikaye daha var-

ki, bu iki hikaye birbirini tamaml/amaya çalış../ıyor..

Ablamızın yazdığı The Fountain 16. yyda geçiyor: İspanya kraliçesi oldukça zor durumda, zira Inquisitor Silecio kraliçeyi öldürmek istiyor: Kraliçe de emrindeki bi askeri bi Maya tapınağını bulmak için görevlendiriyor: Bu Maya tapınağındaysa Hayat Ağacı var: Ki, "ölümsüzlük bu hayatın usaresinde gizli.." Adam, uğraşa uğraşa tapınağı buluyor ve fakat tapınak koruyucusu onu yaralıyor: Bu noktada ablamız yazmayı bırakıp, eşinin kitabı "bitir.."mesini istiyor-

filmin-sevicileri neden bitiri tırnak içinde yazdığımı anlamışlardır herhalde :))

Ve fakat, adamımız korkuyor: Neden korktuğuna gelince: Ölüm.. İşte bu noktada da diğer yan hikaye karşımıza çıkıyor: 2500'te bi uzay yolcusu da bi nebulanın içine yolculuk ediyor: Yanında da ölmeye yüz tutmuş bi ağaç var: Ve fakat nooluyor, 1500lü yıllarla 2500lü yıllar kesişiyor ve adamımız ölmeyi "kabulleniyor..", niyçün: Sevdiğini yaşatmak için..

Bu kadar: Açıkçası filmin mistisizme böylesine referanslar vermesi ii hoş da, tüm bu çaba hakkaten sonuçsuz kalıyor: Filmin metinsel/görsel düzleminin sanki çok giriftmişçesine sürekli kendini tekrar etmesi öylesine boş ki, insan ne dese bilemiyor sahiden.. Bi noktadan sonra yönetmene "bitir.." diyesi geliyor insanın-

en azından benim..

Yanisi: Çok fazla şey söylüyormuş gibi yapabilmesini görselliğine borçlu olan film, ne yazık ki aslında hiçbişii söylemiyor..