Aronofsky Filmografisi: #1 Pi

Darren Aronofsky'nin ilk uzun metraj filmi Pi, derinlikli görünmeye çalışırken, sığlığın içine hapsoluyor.. Siyah-beyaz fecii grenli görüntüsüne ve sıkı soundtrackine çok şey borçlu olan film, söylemeye çalıştıklarının ağırlığı altından kalkamıyor maalesef.. Dahası bi noktadan sonra şirazeden çıkıyor..

Max, matematikle uğraşan biri, birisi.. 6 yaşındayken annesi ona güneşe bakmamasını söylediği halde, baktığı için gözlerinde bi sorun oluşuyor ve bu olaydan sonra dayanılmaz baş ağrıları çekmeye başlayan Max, sürekli ilaçlar kullanıyor.. Atakların geleceğini sağ elinin baş parmağının titremesinden anlayan Max, insanlardan soyutlanmış bi hayat yaşıyor: Görüştüğü (ve go oynadığı..) tek kişi kendisi gibi bi matematikçi olan Sol.. Sol'sa pi sayısını araştırırken bundan vazgeçiyor.. Max, Sol'un araştırmasında bazı şeyler bulduğu ve korktuğunu düşünüyor.. Kendisinin şöyle bi düşüncesi var: Doğadaki her şey sayılardan ibaret.. Dünyayı bu şekilde algıladığı için bi zaman sonra işler çığrından çıkmaya başlıyor onun için.. Zira, bilgisayarı bi gün 216 rakamdan oluşan bi sayı çıktısı verip "yanıyor.." Ve kasasına bakarken orada bi karınca gören Max, bunu araştırıyor vs..

Filmin başından beri Max'in peşinde olan Marcy'yse Max'e reddemeyeceği bi teklif yapıyor: Çalışmalarında kullanmak için henüz piyasaya çıkmamış bi çipi Max'e çalışması için veriyor.. Bi de Lenny var: O da bi numerolojist.. Eski Ahit'teki bi şifreyi arayan ekibin üyelerinden.. Max, araştırmalarına devam ettiğinde bişii bulamıyor ve fakat bu süreçte baş ağrıları, bunlara eşlik eden halüsinasyonlar ve burun kanamalarından giderek daha fazla yoruluyor.. Sol'la tartışan Max, adamın evine bi daha gittiğinde onu göremiyor ve fakat o sayıyı Sol'un da bulduğunu görüyor.. Derken Marcy Max'i sıkıştırıyor, sayıyı bulmasına rağmen neden onlara vermediği dolayısıyla Max'e köpüren Marcy, adamı elinden kaçırıyor.. Bu sırada Lenny'nin "eline düşen.." Max, o sayının bu abiler için önemini öğreniyor filan.. Ve climaxte beynini matkapla deliyor.. Sonrasında daha mutlu oluyor..

Film, gayet güzel başlamasına rağmen, birden şirazeden çıkıyor: Max ve Sol o 216 haneli sayıdan bahsederken Sol, o sayıların bilgisayar kendi "bilincine.." vardığı için yandığını söylüyor.. Ve bu noktadan sonra film, metafiziğe kapı aralıyor ve bi daha bunu kapatmıyor: Yahudi ekip, bu sayının Tanrı'nın adı olduğunu söylüyor ve bu yüzden Lenny gibi bi araştırma ekibiyle Eski Ahit'teki bu "şifreyi.." aradıklarını belirtiyor.. Max'se, Tanrı'nın kendisinin "seçilmiş.." olduğunu söylüyor.. Da, işte bu "seçilmiş.." mevzuu ve dahası filmin fütursuzca içine daldığı dini-felsefi zemin (Kabala..) filmi itici bi hale sokuyor: Zira, karşımızda büyük laflar ediyormuş gibi görünmesine rağmen, fecii güdük bi film: İki-üç dini-felsefi gönderme ve bikaç matematik teorisini anlatmakla bu işler yürümüyor maalesef.. Filmin bütçesinin düşük olmasıyla da alakası yok tabii bu söylediklerimin: Metni oldukça yüzeyde dolaşmasına karşılık, karakterlerine fecii "misyon.."lar yükleyen filme ayılıp bayılmak ya da köşeye atmak size kalmış ve fakat, handiyse "çöp.." bi film bence Pi..

Pi'ın tüm bu metinsel yüzeyselliğine rağmen, Max'in paranoid-şizofren olabilme ihtimali de var: Ki, böyle bi durumda "seçilmiş.." mevzuu ve halüsinasyonları daha da "anlaşılabilir.." kılınabilir, eet.. Ve fakat bu da filmi "farklı.." okumaya yetmiyor gibi.. Grenli görüntü ve atmosfer her şeydir, metin hiçbişii, eheh..