Saw Olayı: III, IV, V, VI

Öf, Saw serisine bir başladım, pir başladım, dün ilk kez izlediğim 2. filmden sonra, bugün de oturup geri kalan diğer 4 filmi izledim: Bunun şöyle etkileri oldu:

i) Filmleri teker teker değil de hepsini tek seferde yazmaya karar verdim..

ii) Serinin tema müziği çok güzel..

iii) Bir insanı ölümle burun buruna getirip hayatta kalması için oyun oynamak için o kadar emek verip, onca düzenek hazırlamaya değer mi?? Kılımı bile kıpırdatmam zira ben misal..

iv) İkinci filmle birlikte "film.." değil de dizi izliyormuşsunuz hissine kapılıyorsunuz..

v) Oyunculuklar rezalet: Her "kurbanın.." aynı tepkileri vermesi bayıyor bir yerden sonra..

vi) Açılış jenerikleri filmden filme gelişim gösterirken, V. filmin jeneriği en güzeli bence..

vii) Açılış sahneleri filmlerin kendilerinden daha güzeller..

Serinin temel sorunu, para hırsından ötürü mahvedilmesi: Üçüncü filmle gerçek anlamda bir "final.." izlememize rağmen, peşinden yarısı saçmalık sınırlarında dolaşan flashbacklerle şişirilip doldurulmuş ve heybesine 3 filmi daha (~5.5 saat: az buz değil..) katıp karşımıza çıkan filmler, 6. filmle nihayete eriyor sanırken, şu sıralar gösterimi için geri sayan (ve adet olduğu üzere 3 boyutlu olmaktan da kaçınmayan..) bir filmle serinin muhtemelen para getirdiği sürece devam edeceğini anlıyoruz-

cümle/ler çok düşük olmuş olabilir, sori şimdiden..

neysse,, hatırlayabildiğim kadarıyla: 3. filmde Amanda'nın Jigsawlığa soyunmasına rağmen, bunu eline yüzüne bulaştırması, Jigsaw'ın ameliyatıyla, ameliyatı yapan doktorun eşinin sınavını izliyoruz: Oğlunu kaybeden baba travması Jigsaw'ın ölümüne sebep oluyordu..

Ve fakat ölse bile hegemonyasını devam ettirme derdinde olan Jigsaw, otopsi masasındayken dahi "play me.." yazan kasetler çıkarmaya, oyun oynamaya pek meraklı: Serinin sonu diye öldürülen Amanda'nın yerine geçecek kişinin ve Jigsaw'ın eski eşinin sahneye çıkışını işzliyoruz ki, bence en kötü Saw filmi IV..

Beşinci filmde Hoffman üzerindeki şüphelerinde haklı çıkan diğer polisin başarısızlığa uğramasının yanı sıra "birlik olunuz.." minvalli mesajlı bir oyun da karşımıza çıkmakta..

Son filmdeyse, yine bir sigorta şirketinde oldukça yetkin bir konuma sahip biri, birisinin testiyle, Jigsaw'ın son oyununu izliyoruz: Hoffman'ın yine kurtulması da Saw 3D'ye hazırlık niteliğinde olmuş.. Da olmuş..

Da, ilk filmden beri tekrarlanan (ve kendi çapında kültleşip, bir öğreti/dine dönüşme potansiyelini barındıran..) Jigsaw felsefesinin yükseldiği noktalar oldukça düşündürüyor beni: Adeta Orta Çağ skolastizmini çağrıştırır şekilde revize edilen kurallar silsilesinde kurtuluşun bu kadar az bir olasılık barındırması, akla "günahkar çocuk.." imgesini getiriyor: Filmdeki kurbanlar, adeta Jigsaw'ın oyunlarıyla vaftiz ediliyorlar ve yaşamlarının ne kadar değerli olduğu sonucuna varıyorlar..

Bunun dışında Jigsaw, adaleti sağlama konusundaki tavrıysa da, Amerika'nın tipik politikasının bir yansıması olduğu kadar, handiyse her evinde silah bulunan bir ülkenin insanlarının izdüşümüne dönüşüyor: Haksızlığa uğradığında sen de karşılığını verebilirsin: Hukuk vs.. gibi şeyler engel değil.. Ayrıca, filmdeki polisler ve ajanların bu kadar beceriksiz çizilmesi de bunun bir uzantısı..

Ailenin öneminden bahsetmeyi ilk filmde bile düşünmemiştim ancak, filmlerde sürekli karşımıza çıkması ve ailenin kutsanması da oldukça önemli: Şu yüzden: Toplum dediğin şeyin temelini aile oluşturuyor çünkü: Daha kolay yönlendirilebiliyor, güdülebiliyor, manipüle edilebiliyorlar: Aile olmanın verdiği "güven.." hissi üzerinden bolca manipülasyon yapan film, bireyciliğe karşı oldukça olumsuz bir şekilde yaklaşıp, adeta kötüleme kampanyası yapıyor..

İlk filmde "kötü.." olarak tanıtılan Jigsaw'ın flashbacklerle sulandırılıp, "kahraman.."a dönüştürülmesi de boşuna değil: Bunun içinse Amanda ve Hoffman'ın "kurtuluşsuz.." oyunları devreye giriyor: Filmler, adeta ateşi gösterip sıtmaya razı eder hale getirici bir işleve sahip-

konjonktür bağlamında okunabilir bu..

Gibi.. Bulmak isteyen daha çok şey bulabilir: Ancak ben oldukça sıkıldım..